Ken je collega’s!
In de rubriek ‘Ken je collega’s!’ vind je blogs en interviews waarin je kennis kunt maken met (toekomstige) collega’s van de studenten Radicale Vernieuwing Waarde-vol Onderwijs®.

Vroeger hadden we thuis het spelletje Mastermind. Ik had daar zo mijn eigen regels voor, dan bleef het leuk. Anders maakte ik geen schijn van kans. Bij Mastermind is het de bedoeling dat je precies onthoudt wat je hebt gedaan, anders ga je de mist in. Nou, zo is het ook als je op een cohortafdeling werkt. Dat heeft Suzanne van der Boon (29, verpleegkundige van De Duinroos in Topaz Overduin, Katwijk) me verteld.

Een niet zo goede vrijdag

Stel je voor: je werkt op een afdeling waar 27 mensen met elkaar samenleven. Ze hebben allemaal dementie. En op een dag (ironisch genoeg in dit geval Goede Vrijdag) blijkt 1 iemand het Coronavirus te hebben. En dat is, voor wie het is ontgaan, tamelijk besmettelijk. En voor sommigen dodelijk. Je moet voor deze 27 mensen zorgen, want daarom wonen ze hier. En ondertussen moet je voorkomen dat het virus overgaat van deze ene persoon naar een volgende. Nou, ik weet 1 ding zeker: dat is vrijwel niet te doen. Ik zorg namelijk weleens voor Toni (3) en die heeft ook weleens een virus (namelijk vrijwel permanent van september tot en met april) en dan zit ik binnen de kortste keren van top tot teen onder zijn snot. Zo gaat dat.

Protocol ‘schoon naar binnen’

Met stijgende verbazing en ontzag hoor ik Lia tot dusver elke week zeggen dat het aantal besmettingen redelijk beperkt blijft. Hoe dóen ze dat? Suzanne wil mij dat namens haar collega’s wel uitleggen. En zelfs na een uur vragen en doorvragen en nog eens vragen denk ik niet dat ik morgen zou kunnen wat zij al vijf weken doen. Het is Mastermind met de hoofdletter M. Let op: ze komen binnen via een zij-ingang, want ze mogen niet door de hoofdingang om te voorkomen dat ze daar iemand van een andere afdeling aansteken. Dan komen ze in een ruimte die is ingedeeld in drie stukken: SCHOON, VIES en PAUZE. Ze starten bij SCHOON met protocol ‘schoon naar binnen’, oftewel: handen wassen, bril en mondkapje op, schort om en handschoenen aan. Alle spullen blijven buiten, er mag niks maar dan ook niks mee naar binnen. Niet even een appje tussendoor dus. En ook geen slokje water trouwens, want als je met je vingers aan dat mondkapje zit, dan zit er misschien weer iets aan je vingers, en dat zit dan vervolgens weer aan je waterflesje, enzovoorts, enzovoorts.

Kat en muis

Goed, dan ben je schoon binnen en dan begint het pas: een soort kat-en-muisspel met een onzichtbare tegenstander. Hij (of is Corona een zij?) kan overal zijn… zwartepiet-wiedewiet, je bent er wel maar ik zie je niet. Er zijn mensen met en er zijn mensen zonder Corona. En dan zijn er ook nog ‘verdachten’, waarvan we nog op de testuitslag wachten. Als je de kamer binnen gaat van iemand met Corona, dan moet je heel goed nadenken wat je allemaal bij je moet hebben, want even eruit omdat je iets vergeten bent, is er niet bij. Zodra je die kamer uitkomt, moet alles wat je bij je hebt worden ontsmet en moet je je omkleden.

“Dit is wat het zo vermoeiend maakt”,  zegt Suzanne,  “je moet overal bij nadenken. Waar kleed je je om? Waarom? Wanneer? Wat pak je beet? Waarom? En wanneer? Als je per ongeluk iets op de grond laat vallen, moet het worden ontsmet. De vuilnis gaat in speciale zakken via het balkon naar buiten, want die willen we niet over de ‘schone’ gang hebben. En dit gaat maar door. Als ik thuis kom, laat ik mijn schoenen en jas in de schuur en begin ik uiteraard met handen wassen. En als we nou zouden weten dat het over twee maanden klaar zou zijn…”

Stoppen is geen optie

Als Toni verkouden is, denk ik gewoon: daar gaan we weer, over een paar dagen zijn we allemaal verkouden en over nog een paar dagen zijn we allemaal weer beter. Maar daar komen Suzanne en haar collega’s niet mee weg. Want ‘daar gaan we weer’ geldt nog wel, maar ‘over een paar dagen zijn we allemaal weer beter’ helaas niet.

Op dit moment is nog steeds een klein aantal mensen op de Duinroos besmet met Corona. Pas als iedereen twee weken klachtenvrij is, kan de zogeheten cohortverpleging worden opgeheven en stappen ze terug naar het normale leven. (Voor zover je van normaal kunt spreken met 1,5 meter afstand en geen bezoek). Maar ook dan houden ze iedereen nauwlettend in de gaten, want als er iemand begint te niezen, en de test blijkt positief, dan begint het hele circus weer van voren af aan…

Ik heb Mastermind niet veel gespeeld vroeger. Te weinig geduld en al helemaal te weinig doorzettingsvermogen. Ik heb dan ook diep, diep (ja, twee keer, dat is geen schrijffoutje) respect voor alle mensen die dit dag in dag uit doen. En het is niet om te lachen. Ze zijn moe. En toch gaan ze door.