Ken je collega’s!
In de rubriek ‘Ken je collega’s!’ vind je blogs en interviews waarin je kennis kunt maken met (toekomstige) collega’s van de studenten Radicale Vernieuwing Waarde-vol Onderwijs®.

HET VOELT EEN BEETJE RAAR OM OVER MENSEN TE PRATEN ALSOF ZE EEN HOUDBAARHEIDSDATUM HEBBEN. Dat is mijn schuld, het komt door de vragen die ik stel. Ik wil alles weten over de mensen die bij Bernadien van der Leden (bijna 61, teamleider van Topaz Vlietwijk in Voorschoten) op de locatie besmet zijn geraakt met Corona. Ik denk aan mijn oma van 93, die zoals ze zelf zegt ‘geen twintig meer is’ en aan mijn vader van 78 die niet tot één, maar tot drie risicogroepen behoort. Wat hangt er mogelijk boven hun hoofd?

Bernadien is lief. “Vraag maar gerust hoor”, zegt ze. En dus ga ik los. Is er een peil op te trekken? Wie wordt ziek en wie niet? En kun je voorspellen wie het overleeft? Of hoe lang ze ziek zijn? En als ze dood gaan, hoe akelig is dat dan?

Over dat laatste kan ze me geruststellen. Ja, Bernadien heeft ook op tv gezien hoe akelig het kan zijn, maar de mensen die bij haar aan Corona zijn overleden waren niet benauwd en zijn… hoe zeg je dat…? Bernadien zegt het zo: “Comfortabel gestorven, op een manier zoals we dat graag zien hier.”

Niet dat we ze graag zien sterven, natuurlijk… Mijn taalvermogen schiet wat tekort als het over doodgaan gaat, lijkt wel.

Verder is er geen peil op te trekken. Ja, iemand werd ziek die al erg kwetsbaar was. Maar er is ook iemand overleden, waarvan ze dacht dat die ‘nog wel een tijdje mee kon’. En er zijn ook mensen gewoon bovenop gekomen. O, dat kan ook gewoon? Dat kan ook gewoon. Gelukkig.

Het is onder controle nu, de Corona bij Bernadien. De betreffende afdelingen kennen inmiddels het klappen van de zweep en zijn minder bang voor Corona dan collega’s van afdelingen die nog ‘schoon’ zijn. Zo werkt dat blijkbaar. Net als met de zee: als je ernaar kijkt lijkt het te koud om erin te rennen en als je er eenmaal in ligt, gaat het best. Dan weet je hoe het is. “Maar pas op”, zegt Bernadien, “de grootste fout die we nu kunnen maken, is denken dat het voorbij is.” Je kunt best routine ontwikkelen in scherp aan de wind zeilen, maar het blijft scherp aan de wind zeilen.

Bernadien is al de tweede die het tegen me zegt: “we hebben geen LEAN-cursus meer nodig hoor!” Het lijkt wel alsof het onderscheid tussen zin en onzin in één klap glashelder is. “Ik hoor nooit meer van: er is even geen tijd of dat moeten we eerst even overleggen.” LEAN… een oplossing voor luxeproblemen? “Het enige wat we verspilden, is tijd, met al die overleggen. Nou dat ga ik dus echt niet meer doen hè, als straks die Corona voorbij is.” Ik hoor met deze strijdkreet zo mijn baan verdampen, maar daar kan ik met goed fatsoen niet mee zitten, natuurlijk.

Vol lof spreekt Bernadien over de steun van leidinggevenden, behandelaren en ondersteunende diensten. Of ze dan echt helemaal niks mist? Nou, nee dus. “En ik hoor ook opeens niemand meer over werkdruk, terwijl er harder gewerkt wordt dan ooit. Zit ik hier nietsvermoedend te werken, komt ineens Truus uit Katwijk op haar fiets aan om gordijnen op te hangen. Die had ze even gemaakt thuis, omdat iemand die miste voor het raam.” Heet ze echt Truus? Ja, Truus uit Katwijk. Nou, hulde aan Truus en hulde aan Bernadien en hulde ook aan de schoonmaker die tijdens ons gesprek even aanklopte om dubbel te checken waar en hoe ze zich moest omkleden. Ze heeft zich aangemeld om schoon te maken op de afdeling met Corona. En dat is best dapper, want Corona zie je niet, maar het is er wel en het is echt voor iedereen ontzettend prettig als iemand dat heel grondig schoonmaakt.