Het echte gesprek

Op woensdag 14 maart was ik aanwezig bij de bijeenkomst voor bestuurders en toezichthouders die deelnemen aan de Radicale vernieuwing verpleeghuiszorg. Tijdens de lunch spraken we over onze zoektocht naar manieren van organiseren waarin de leefwereld van onze cliënten weer centraal staat. Hoe krijgen we dat voor elkaar? Ik moest ineens denken aan mijn ervaring een week eerder waarbij voor mij duidelijk werd dat ‘het echte gesprek’ een goed startpunt is voor dit vraagstuk.

Studiedag

Vrijdag 9 maart, onze eerste studiedag over onze toezichtsvisie met de nieuwe leden van de RvT en RvB. Per 1 januari 2018 is door de fusie van Triade en Vitree zowel de RvT als de RvB opnieuw samengesteld. Met onze volle agenda’s was het eindelijk gelukt om iedereen bij elkaar te krijgen. Ik had me goed voorbereid op de dag door de Governancecode Zorg opnieuw te bestuderen en het artikel ‘van controle naar dialoog’ te lezen. Na een licht ontbijt en een kop koffie gingen we van start.

Levensverhalen raadsleden

De eerste twee uur besteedden we aan onze management drives. Iedereen had deze ingevuld en al onze profielen met voorkeuren, verwerpingen en energiebalans werden uitgediept. We leken erg op elkaar met hier en daar een andere mindset als we onder druk staan. Mooi om elkaar zo beter te leren kennen en bepaald gedrag van elkaar te kunnen duiden. Even pauze om half elf en weer verder. Nu komt het dacht ik: nu gaan we met onze toezichtsvisie aan de slag, waarden definiëren, afspraken maken, informatie delen, harde en zachte indicatoren. Maar nee, we gingen verder met persoonlijke kennismaking: hoe is je leven verlopen en wat heeft je gevormd.

Wat levert dit nu op?

Om de beurt, wat onwennig, wat vertel ik wel of niet? Na een half uurtje dacht ik, wat levert dit nu op? Iemand zijn levensverhaal te horen wat al deels aan de orde kwam bij de management drives? Kunnen we onze tijd niet beter besteden. Dit hoort niet in een dergelijke setting maar bij een informeel samenzijn. En toen voelde ik opeens wat de persoonlijke verhalen bij mij opriepen.

Dit zouden we vaker moeten doen, overal in de organisatie

Elkaar beter leren kennen, weten waar iemand vandaan komt en wat hij of zij heeft meegemaakt maakt het contact een stuk makkelijker. Er ontstaat een band, er worden grappen gemaakt, en je begrijpt beter waarom iemand iets vindt of hoe hij de dingen doet. Ik heb geboeid geluisterd naar alle levensverhalen. Dit zouden we vaker moeten doen, tijd uittrekken voor het echte gesprek. En dan niet alleen in de bestuurskamer maar overal in de organisatie.

Vragen

Medewerkers in de zorg of ondersteunende diensten, als team met elkaar in gesprek waarbij ruimte is voor ieders verhaal maar ook vragen worden gesteld over hoe je de dingen hebt gedaan en waarom. Te snel gaan we aan de slag, vanuit onze eigen waarden, hebben vooroordelen en vullen de zorg voor onze cliënten snel in. Het echte gesprek waarbij het gaat over ‘hoe doen we het hier, doen we de goede dingen, stellen wij vragen aan de cliënten in plaats van alles in te vullen’, vormt een goede basis voor reflectie op ons handelen.

Na de lunch hebben we als RvT en RvB in een half uur de houtskoolschets van onze toezichtsvisie opgesteld. Met veel plezier en aanvullend op elkaar. Nu aan de slag.