‘Crisis? M’n hele leven is een crisis. Al doende leert men’

Ken je collega’s!
In de rubriek ‘Ken je collega’s!’ vind je blogs en interviews waarin je kennis kunt maken met (toekomstige) collega’s van de studenten Radicale Vernieuwing Waarde-vol Onderwijs®.

Ian Daniels (31), veiligheidscoördinator bij Topaz, grapt monter; hij bruist van de energie. En ik snap het wel. Een brandweerman komt ook tot leven als er ergens brand is, hoe vervelend ook. Grappig fenomeen eigenlijk. Ian is master in de crisis. Echt waar. Hij studeerde Crisis and security management aan de Universiteit Leiden. Ik wist niet dat het bestond, maar ik ben er nu wel blij mee. Want nu weet Ian hoe het moet: crisis. Ik vind het geweldig. Ik keek de afgelopen weken naar het journaal en dacht: je zal toch chef-mondkapje zijn… dan slaap je toch niet meer? Maar Ian slaapt best, en het zijn geen mondkapjes, maar mondmaskers.

Ik hoor Lia elke week in haar vlogs vertellen dat we bij Topaz genoeg beschermende middelen hebben, terwijl ik op tv alleen maar mensen hoor schreeuwen over tekorten. Dus ik wil weleens weten hoe dat zit. Ik vraag Ian het hemd van het lijf en uiteindelijk snap ik het: het is hamsteren voor gevorderden. ‘We waren er gelukkig vroeg bij’, zegt hij. “We” zijn de collega’s van Inkoop (Rik en Paul) en hijzelf. Kijk, ik was zo iemand die beteuterd naar een leeg wc-papierschap stond te kijken. Daarom is het goed dat Rik en Paul de inkoop doen, en niet ik. Ik durf te wedden dat de heren thuis voldoende wc-papier hebben. Niet te veel, nee, voldoende. Want ze weten heus wel dat er schaarste is, en dan ga je niet meer in huis halen dan je nodig hebt.

Als ik met Ian praat, zie ik een soort labyrint voor me. Ian neemt me mee door strakke gangen, van het het ene scenario naar het andere. Wat kan er allemaal gebeuren? En met wie moeten we dan schakelen en waarvoor? Er blijkt een hele wereld te bestaan van landelijke en regionale coördinatiepunten voor in geval van rampen. Dat is de wereld van Ian. ‘Kijk, je moet gewoon zorgen dat je goed bent voorbereid. Dan kun je op het moment zelf kalm handelen.’ Ja Ian, voor jou is dat gelukkig heel gewoon. Ik ben in vier weken tijd drie tinten grijzer geworden, en niet vanwege een wereldwijd tekort aan levensbeschermende middelen, maar van een overdosis Peppa Pig en het organiseren van een ‘vinger aan de pols’-gesprekje met de juf van groep 4, die vorige week zelf ook nog niet wist dat er zoiets bestaat als Microsoft Teams.

Ik las van de week dat als er crisis is, dat je dan achter degene aan moet lopen die de weg weet. Nou dames en heren, die heb ik gevonden. En het is Ian. En ik kan een gevoel van ‘Ian is van ons!’ niet onderdrukken. Net zoals ik dat vroeger had toen ik nog basketbalde en mijn teamgenootje de ene na de andere bal zag scoren. Ieder zo z’n kwaliteiten. Ik kan dan weer heel goed juichen. En ik juich je toe, Ian, want ik vind het heel geruststellend dat er mensen zijn die tijdens een crisis opeens als een vis in het water blijken te zijn. En Ian is in goed gezelschap, vertelt hij me tot slot, want wat hem het meest verrast heeft is de daadkracht en creativiteit van alle collega’s. ‘Kijk, ik kan nog zo mans zeggen hoe je een crisis aan moet pakken, het lukt pas als iedereen z’n schouders eronder zet.’