Hbo-student blogt: hoop op méns-gerichte zorg

Een droom is iets wat voor iedereen anders is. Voor de één is het iets grijpbaars. Voor de ander is het ongrijpbaar en zal die droom nooit uitkomen. Een droom geeft hoop. Hoop, waar in sommige situaties dat het enige is dat er nog is. Ik heb geen droom. Het is niet belangrijk of mijn droom uitkomt of niet. Ik heb hoop.

Hoop op een toekomst waar het vanzelfsprekend is dat de zorg mensgericht is.

Hoop dat als ik later oud ben dat ik niet onder de douche wordt gesleurd, omdat het mijn douchedag is.

Hoop dat iemand naast mij komt zitten om te vragen hoe het mij gaat. Niet omdat het moet, maar omdat het vanzelfsprekend is dat iedereen menselijk contact nodig heeft.

Hoop dat we met zijn allen zorgen voor de mensen die zichzelf niet meer kunnen verzorgen.

Ik heb hoop dat dat binnenkort normaal is voor persoonsgerichte zorg. Waar zorgverzekeringen inzien dat zorg niet uitdrukbaar is in minuten. Dat het niet hup, hup, hup is en snel, snel, snel. Samen moeten we één keer inademen en dan weer uitblazen om vervolgens even rust te nemen en alles niet aan ons voorbij te laten gaan. In al dat gehaast missen we het belangrijkste: menselijk contact, en dat is waar het uiteindelijk om gaat.