In zorgorganisaties in de beweging Radicale vernieuwing verpleeghuiszorg begint meer ruimte te ontstaan om gesprekken met bewoners, naasten en medewerkers weer meer ruimte te geven. Over wat voor hen belangrijk is, over hoe zij willen leven en werken en over of de juiste dingen worden gedaan. In de crisissituatie was en is dit niet vanzelfsprekend. De crisis brengt moeilijke dilemma’s met zich mee, zoals bijvoorbeeld hier op LinkedIn verwoord door een bestuurder van vernieuwer Topaz.

In de video en het artikel hieronder vertellen een bewoner, naasten en zorgprofessionals bij Sensire wat de visie van deze zorgorganisatie (van waaruit zij meedoen aan Radicale vernieuwing verpleeghuiszorg) betekent in coronatijd. Onderaan het bericht is ruimte om een reactie achter te laten.

Met dank aan Sensire voor onderstaand artikel:

Leven zoals u wilt. Alles wat we doen in onze woonzorglocaties, staat in het teken van wat iemand wil binnen zijn of haar mogelijkheden. Het is het leven en het huis van de bewoner, die nog steeds onderdeel uitmaakt van de maatschappij. Het gaat om iemands diepste verlangens en wensen die schuilgaan achter een zorgvraag. Die in een betekenisvolle dialoog met de klant of bewoner en zijn of haar naasten boven komen drijven en een uitgangspunt vormt voor zorgprofessionals, familie en vrijwilligers. Om daarin samen te werken. Kwaliteit van zorg mag u van ons verwachten, kwaliteit van leven streven we naar. Samen met de bewoner en zijn of haar relaties.

Hoe zit het met zeggenschap en regie?

Maar toen kwam corona. Wat betekent dan Leven zoals u wilt? Nu, vanwege veiligheid, voor iemand wordt bepaald wat mag en vooral wat niet mag. Bewoners zijn verward en vragen waarom een dochter niet met moeder kan knuffelen of alleen maar voor het raam wil praten en niet naar binnen “wil” komen. Het voelt niet goed dit uit te moeten leggen, terwijl ze bedroefd staren naar onze mondkapjes. Een moeilijk dilemma tussen het beschermen van ieders gezondheid en bijdragen aan klantgeluk. De verantwoordelijkheid voor een groep mensen, tegenover kwaliteit van leven van het individu. Het geluk om in vrijheid te mogen kiezen hoe je wilt leven, lijkt te zijn aangetast.

Wat vindt u ervan?

Wat vindt u ervan? Is een vraag die we bewoners en familie normaal zouden stellen. Maar durven we dat nu nog? Is er nu nog ruimte voor zeggenschap en regie bij bewoners en familie? En denken we daar nu wel aan, om familie uit te nodigen om daarover in gesprek te gaan? Of neemt familie nu juist ook het voortouw om hierover in gesprek te gaan? Samen praten over ‘Doen we de juiste dingen?’ Hierover ontstaat langzaam weer het gesprek, digitaal weliswaar. Een doorgaand gesprek waarin we bewoners en naasten de boventoon laten voeren en zorgprofessionals vanuit hun kennis en kunde handelen. Want kent de familie alle risico’s? En begrijpen zij de afwegingen die gemaakt worden? Zijn we daar transparant in? Een groot actueel onderwerp van gesprek is de versoepeling rondom bezoek. Waar het ene familielid aangeeft blij te zijn dat de deuren van onze locaties op een kier gaan, zijn er ook naasten die het liefste zien dat de locaties voorlopig nog gesloten blijven. Waarbij we ons samen afvragen wat de waarde is van dat bezoek als een naaste niet het hele gezicht en mimiek kan zien en er geen knuffel kan worden gegeven. Is raambellen dan niet een veel betere optie?

Geen waardeoordeel

Er zijn verschillende manieren waarop je naar deze situatie kunt kijken. We nemen mee wat we van deze tijd kunnen leren voor de toekomst, zonder er een waardeoordeel aan te (willen) geven. En dat kan ook eigenlijk niet. Want een waardeoordeel is altijd subjectief. Het gaat om de waarde die je als bewoner en familie er zelf aan geeft. Kwaliteit van leven van de een, betekent wat anders voor de ander. Ook met of zonder mondkapje; in coronatijd of niet. Waar de een nu rust ervaart, betekent het voor de ander achteruitgang door minder prikkels. Het gesprek met bewoners en familie blijven voeren. Dat is wat wel altijd van waarde blijft, ongeacht de uitkomst. En dat zullen we altijd blijven doen.