Vanochtend werd ik door een goede bekende geattendeerd op een artikel-met-podcast van een huisarts op De Correspondent. Dit medium profileert zich met de slogan: ‘Een dagelijks medicijn tegen de waan van de dag. Advertentievrije journalistiek’. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Dus hop, naar de website!

Daar trof ik de podcast van de jonge huisarts aan. Zij hield een kort, maar mijns inziens zeer aansprekend, verhaal over ‘professionele nabijheid in plaats van professionele distantie’. Ook wordt er duidelijk dat protocollen weliswaar waardevol zijn, maar zeker ook een keerzijde hebben.

De podcast kun je hieronder beluisteren (en het artikel lees je via deze link).

Dit beide is mij uit het hart gegrepen. Ik dacht terug aan wat de Vlaams-Nederlandse hoogleraar Mieke Grypdonck mij begin jaren tachtig leerde. Mieke Grypdonck wordt gezien als de grondlegster van de richting ‘geïntegreerde verpleegkunde’. Ze promoveerde als eerste verpleegkundige op het Europese vasteland (in 1980) en was hoogleraar in Gent, Leuven en Utrecht. Mede dankzij haar kennis en kunde is verpleegkunde een volwaardige wetenschappelijke richting geworden in Nederland en België. Mieke Grypdonck leerde mij al dat protocollen en richtlijnen uitstekend zijn, maar je nooit ontslaan van zelfstandig nadenken.

Dat ben ik nooit vergeten. En inmiddels weet ik: zo is het maar net!

Foto bovenaan: Andrea Piaquadio (Pexels.com).